Toen ik de vader van mijn eerste kind ontmoette was ik jong en ambitieus. Ik was niet zeker of deze relatie wel stand zou houden. Tot mijn vriend me ineens in november vertelde dat het condoom een keer was gescheurd.
Ik bleek zwanger te zijn. Dat had ik nooit verwacht, want we hadden altijd veilig gevreeën. Mijn hart brak, ik was 20 en zwanger en ik was nog helemaal niet klaar voor een kind. Ik vroeg mijn vriend om geld voor een abortus, maar hij weigerde dit aan me te geven. Ik was niet langer kind meer, ik kreeg nu zélf een kind.
"Ik was niet langer kind meer, ik kreeg nu zélf een kind"
Later kwam ik erachter dat mijn vriend al een dochter had en al eerder was getrouwd. Zijn ex-vrouw was inmiddels overleden. Hij heeft me hier nooit iets over verteld, ik voelde me door hem bedrogen. Je kunt je wel voorstellen dat ik het hier erg moeilijk mee had, maar mijn vriend overtuigde me toch om met hem te trouwen. Hij zei dat hij er dan voor mij en ons kind zou zijn. M’n andere optie was bovendien ook niet aantrekkelijk. Ik wilde wegrennen van huis, want ik durfde mijn moeder niet te vertellen dat ik zwanger was.
Mijn vriend kreeg een baan buiten Zimbabwe en moest daarvoor veel reizen. En op een gegeven moment hoorde ik niks meer van hem. Ik werd ineens alleen achtergelaten. Ik voelde me ontzettend eenzaam. Met Kerst kwam mijn vader langs en ik vroeg of ik met hem mee terug mocht om weer thuis te gaan wonen. Ik hoopte dan een abortus te kunnen laten doen.
In januari was ik drie maanden zwanger en dat begon je langzaam aan me te zien. Ik kon alleen niks zeggen, want ik had net een nieuwe baan en mijn baas was een vriend van onze familie. Mijn vader en stiefmoeder hadden wel in de gaten dat ik zwanger was, maar vroegen er verder niet naar. Ik deed alles wat ik kon om de zwangerschap te beëindigen. Ik dronk verschillende drankjes die zouden moeten helpen. Ik spaarde zelfs voor een illegale abortuspil. Maar helaas werkte het allemaal niet. Ik was nog steeds in verwachting.
Toen mijn baas hoorde dat ik zwanger was wilde hij me helpen. Hij gaf me geld en stelde voor dat ik hulp zou zoeken en geen abortus zou laten plegen. Het voelde vertrouwd, maar toen ik uiteindelijk bij de kliniek voor prenatale zorg onderzocht werd, bleek ik hiv te hebben. Ik vertelde het tegen mijn stiefmoeder en zij vertelde het aan mijn vader. Ik heb hem nog niet eerder zo verdrietig gezien. Eenmaal thuis kregen ook mijn moeder, oma en broer het te horen. Ik wilde sterk zijn voor hen, mijn verdriet niet tonen.
Toen ik acht maanden zwanger was, hoorde ik dat de vader van mijn baby was overleden. Ik zou mijn zoon alleen moeten opvoeden en voelde me alleen gelaten. Maar diep van binnen wist ik: ik moet sterk zijn voor mijn zoon. Hij is het allerbelangrijkst. Het moment dat mijn zoon werd geboren wild ik hem alleen maar liefde geven. Als hij maar veilig is en zich geliefd voelt, dan gaat het met mij ook goed.
