Stel je voor dat je homo bent in een land waar homoseksualiteit strafbaar is. Dat je voortdurend in angst leeft om mishandeld of opgepakt te worden. En dan ook nog te horen krijgt dat je hiv hebt. Het overkwam Adashe (42) uit Zimbabwe.
“Ik had een tijdje een vaste vriend. Toen het uitging, stuurde hij me een sms’je waarin hij vertelde dat hij hiv heeft. Hij had me dat nooit eerder verteld! In het begin was ik woedend. Daarna heb ik mijn kop in het zand gestoken. Op een gegeven moment voelde ik me heel slecht, dus heb ik een hiv-test gedaan. Toen ze vertelden dat ik hiv had, was ik in shock.”
Het feit dat Adashe homo is, maakte het accepteren van zijn hiv-status nog lastiger. “Het is moeilijk om homo te zijn hier in Zimbabwe. De samenleving accepteert ons niet. Ze zeggen dat homoseksualiteit onmenselijk is. Dat je als man met een vrouw moet trouwen en andersom. Ze erkennen ons niet. Je wordt uitgescholden als je op straat loopt. Of uit een bar gegooid, omdat daar ‘geen ruimte voor homo’s’ is.”
Homoseksualiteit is zelfs strafbaar in Zimbabwe. Oud president Mugabe was berucht om zijn grove uitspraken over homo’s. Hij noemde ze ‘slechter dan varkens, geiten en vogels’. Maar ook nu Mugabe weg is blijft het beleid een enorme bedreiging voor de aidsbestrijding in het land.
Zelfs artsen en verpleegkundigen houden er vaak homofobe ideeën op nahouden. Ook Adashe merkt dat.“In het ziekenhuis heb ik nooit verteld dat ik homo ben. Ze gaan er ook van uit dat iedereen hetero is. Daar kan ik echt zó kwaad om worden. Maar het is onmogelijk om te vertellen wat ik echt voel. Homoseksuelen krijgen in Zimbabwe niet de zorg die ze nodig hebben. Door de homofobie hier, kun je soms niet eens vertellen waar je last van hebt. Alleen als je je voordoet als hetero krijg je zorg."
Adashe stond er lange tijd alleen voor. Totdat hij betrokken raakte bij de oprichting van een – door Aidsfonds gefinancierde - steungroep voor homomannen en lesbiennes met hiv. “De steungroep betekent veel voor me. Het contact met lotgenoten heeft me geholpen om mezelf te accepteren. Je leert van elkaar hoe je met bepaalde gezondheidsproblemen moet omgaan. Als je je niet lekker voelt, steunen ze je. Voordat ik lid werd van de steungroep was ik altijd verdrietig. Nu weet ik dat ik vrienden heb. Ze voelen als familie voor me.”
