Dima (21) weet sinds zijn zestiende dat hij hiv heeft. Bovendien valt hij op mannen. Twee dingen waar een groot taboe op rust in Oekraïne. “Mijn oma werd hysterisch toen ze hoorde dat ik hiv heb.”
“Ik woon samen met mijn oma. Zij heeft me opgevoed. Mijn moeder is overleden toen ik een peuter was en na de begrafenis verdween mijn vader. Mijn oma weet dat ik homo ben. Een tijdje geleden had ik een relatie met een leuke jongen, maar we zijn uit elkaar.”
“Ik heb twee keer een hiv-test laten doen, bij een homo-organisatie. De eerste keer was de uitslag negatief. Een jaar later bleek ik wel hiv-positief. Dat was een verrassing, maar geen grote schok. Omdat ik al veel wist over hiv, stortte mijn leven niet in. Ik was niet bang. Voor mijn oma was dat anders. Een paar dagen na de uitslag heb ik het haar verteld. Tegenover haar wilde ik open zijn over mijn hiv-status. Ze werd helemaal hysterisch.”
- Dima (21) uit Oekraine
“Ik liet haar uitrazen en bleef zelf heel rustig. Uiteindelijk kon ik haar geruststellen: hiv is niet het einde van mijn leven. Ik heb haar verteld over hiv-medicijnen en haar informatiebrochures gegeven. Beetje bij beetje kalmeerde ze. Mijn oma was zo ongerust omdat ze weinig wist over hiv, net als veel andere mensen in Oekraïne .”
“Ik werkte in een supermarkt, waar ik een heel goed contact had met de manager. Ik vertelde haar dat ik hiv heb. Zij vertelde het door aan mijn collega’s. Die stelden me vervelende vragen en deden moeilijk. Ik hoorde er ineens niet meer bij. De manager die eerst zo leuk leek, dwong me om ontslag te nemen. Alleen maar omdat ik hiv heb.”
Door stigma, discriminatie en wetgeving krijgen mannen die seks hebben met mannen, sekswerkers, drugsgebruikers en transgenders vaak niet de zorg die ze nodig hebben. Met het project 'Hulp voor de hardst getroffenen' helpen we deze mensen.
“Nu werk ik voor mezelf. Ik repareer computers. Soms fantaseer ik over weggaan uit Oekraïne. Ik leef constant met de angst dat mensen achter mijn hiv-status komen. Daarom voel ik me niet vrij. Mijn droom is om in een land te wonen waar ik word gerespecteerd, waar ik me niet hoef te verstoppen.”
“Gelukkig is er hier één plek waar ik wel altijd mezelf kan zijn. Dat is bij de steungroep voor homo’s met hiv. We zijn er voor elkaar en geven elkaar tips over leven met hiv. Ik krijg er informatie die ik nergens anders kan krijgen. Dankzij de groep heb ik er bovendien een heleboel vrienden bij. Bij hen hoef ik niet geheimzinnig te doen. Daar hoef ik niet bang te zijn dat iemand ontdekt dat ik hiv heb. Daar voel ik me veilig.”
Door stigma, discriminatie en wetgeving krijgen mannen die seks hebben met mannen vaak niet de zorg die ze nodig hebben. Wij vinden dat iedereen recht heeft op goede zorg en medicatie. Jij toch ook?
