“Mijn vader hoorde pas dat hij hiv had toen hij heel erg ziek werd. Ik begreep niet wat er gebeurde. Mijn oom hield hem in een aparte kamer. Zelfs mijn moeder mocht niet bij hem komen. Toen ik vier was, stierf hij. Ik ben enig kind en ik ben opgegroeid zonder te weten wie mijn vader echt was. Maar ik hou met heel mijn hart van hem.

Lopend vuur

Ik werd erg depressief. Vooral toen ze er op school achter kwamen. Een klasgenoot die bij de kliniek werkte, ontdekte het. Ze vertelde het aan iedereen. Het nieuws ging als een lopend vuurtje. Ik raakte steeds meer in een depressie en stopte met school. Nu heb ik geen diploma. Ik had het ontzettend zwaar met alles wat ik verloren had.

Weer zelfverzekerd

Drie jaar geleden kwam ik in aanraking met het project van Aidsfonds. Ik ontmoette andere jonge vrouwen met hiv. Ze hielpen me weer op de been. De vrouwen zeiden dat ik nog alles kan worden wat ik wil. En dat ik alles eruit moest gooien en flink moest uithuilen.

"Waar je niet dood aan gaat, dat maakt je sterker"

Ik realiseerde me dat er zo veel is dat ik kan doen. Nu voel ik me opgelucht en zelfverzekerd. Ik heb ook geleerd dat het wettelijk verboden is mensen met hiv te discrimineren. Dus ik ben niet meer bang voor wie dan ook. De toekomst zie ik weer positief in. Ik ben songwriter en wil dat mijn muziek de wereld over gaat.

Mentor

Dankzij het project ben ik er weer bovenop en schijnt de zon weer op mijn gezicht. Ik ben niet meer boos op alles en iedereen. Ervaring is de beste leerschool. En waar je niet dood aan gaat, dat maakt je sterker. Daar heb ik ook veel met mijn moeder over gesproken.

"Samen helpen we hiv de wereld uit. Met polio is het toch ook gelukt?"

Nu ben ik zelf mentor voor jonge vrouwen met hiv. Ik wil hen inspireren optimistisch en zelfstandig te zijn. Als deze vrouwen meer kennis hebben, kunnen zij weer anderen helpen. Samen helpen we hiv de wereld uit. Ik weet zeker dat dat lukt. Met polio is het toch ook gelukt?”