Karina heeft een slechte start gehad. Ze was veel te vroeg geboren. In het ziekenhuis constateerden de artsen dat ze het hiv had en het virus al verschijnselen van aids had veroorzaakt. Moeder Olena was in shock. “Natuurlijk was ik ontroostbaar, dat zal elke moeder begrijpen,” zegt Olena. Karina’s toestand verslechterde en ze kwam op de intensive care terecht. Gelukkig kreeg ze medicijnen en begon ze langzaam te herstellen. Ze kon beginnen aan de behandeling, waarmee ze dezelfde levensverwachting heeft als elk ander kind. Sinds de oorlog maakt Olena zich weer grote zorgen. Want daardoor is het moeilijk om aan hiv-pillen te komen.
Begin 2022 werd Olena's woonplaats Konotop hevig beschoten en omsingeld door Russische troepen. Ze vluchtte met haar zoon en dochter naar de andere kant van het land, naar haar ouders. Ze moesten alles achterlaten. Nu zit het gezin zonder inkomsten. Soms is er niet genoeg geld om aan eten te komen. Maar Olena kan ook het vervoer naar de kliniek niet betalen om hiv-behandeling op te halen, want die zit niet om de hoek. Op haar ouders kan Olena ook niet meer leunen. Haar vader is overleden en haar moeder herkent haar niet meer.
Olena's zoon heeft geen hiv. Dat is een zorg minder. De situatie van haar dochtertje is nu wel extra zorgwekkend. Karina is afhankelijk van de dagelijkse medicijnen en Olena is erg bang om haar te verliezen. Om haar eigen leven maak Olena zich het minste zorgen: “Ik heb al geleefd, de wereld gezien, maar het leven van mijn dochter is pas net begonnen. Ik doe er alles voor om te voorkomen dat dit virus haar het leven afneemt. Als het nodig is, loop ik kilometers om de medicijnen te halen. Ik zal mijn benen, mijn kracht en mijn gezondheid niet sparen. Mijn kinderen zijn alles wat ik nog heb."
Door de oorlog zijn veel apotheken en klinieken verwoest of slecht bereikbaar. Ook is de voorraad medicijnen beperkt. Gelukkig ontmoette Olena Aidsfonds-hulpverlener Anna. Zij zorgt ervoor dat de medicijnen en voedselpakketten die beschikbaar zijn terechtkomen bij de mensen die het nodig hebben. Voor de oorlog droeg ze zorg voor 600 vrouwen met hiv. Maar sinds de oorlog zijn daar nog eens 160 vrouwen bijgekomen die naar haar regio zijn gevlucht, soms met kinderen die ook hiv hebben. Anna legt uit: “We hebben in de hele regio maar één hiv-kliniek. We hadden maar voor een bepaalde tijd genoeg medicijnen. Het is elke dag moeilijk voor ons.”
Olena en haar dochter kunnen gezond blijven dankzij de levensreddende medicijnen en de morele support die zij van Anna krijgen. Olena vertelt dat ze altijd op Anna kan rekenen en dat Anna hen helpt met alles wat binnen haar bereik ligt. Olena: “Ik ben zó dankbaar voor de hulp die we krijgen. Dit is als een zonnestraal bij donkere lucht.”
Jij kunt nu helpen met een donatie. Geef om Olena en al die andere mensen die worden uitgesloten. Zij hebben jouw hulp nu harder nodig dan ooit. Elke bedrag is welkom. Help je mee?
