Sindi was 22 toen ze met hiv opliep. “In die tijd wist ik helemaal niets over seks. Ik werd het slachtoffer van seksueel geweld en had geen idee waar ik naartoe moest of wat ik moest doen. Ik was heel bang om te vertellen wat er gebeurd was. Dus hield ik het voor mezelf en hoopte dat ik alles zou vergeten.”
Pas een jaar later hoort Sindi voor het eerst over hiv. “Uiteindelijk heb ik de moed verzameld om me te laten testen. Ik bad dat er niets aan de hand zou zijn, maar na twee weken moest ik terugkomen. Daar vertelde de dokter dat ik hiv had. Ik wist niet wat het was, maar de dokter gaf me geen informatie. Hij zei dat ik maar moest wachten en zien wat er gebeurt. ‘Zijn er medicijnen?’, vroeg ik. ‘Ja’, zei hij, ‘maar die zijn erg duur. Bid maar gewoon.’”
"Als ik al niet kon rekenen op medische zorg, waarop dan wel?"
Omdat ze denkt dat ze snel dood zal gaan en er toch niets aan te doen is, gaat Sindi verder met haar leven. Ze vergeet dat ze hiv heeft. Tot ze in 2011 doodziek in het ziekenhuis terecht komt. “Ik was kilo’s afgevallen, had diarree, kon geen eten meer binnenhouden en zat onder de bulten. De artsen hadden wekenlang geen idee wat er met me aan de hand was. Totdat een arts met het idee kwam om een hiv-test te doen. Toen dacht ik: ‘oh ja, ik heb hiv’. Ze waren precies op tijd. Ik was anders zeker doodgegaan.”
In het ziekenhuis ervaart Sindi meteen hoe het is om in Indonesië te leven met hiv. Ze wordt afgewezen omdat ze hiv heeft. “Toen de arts vertelde dat ik hiv heb, zei hij ook gelijk dat ze me in het ziekenhuis waar ik lag dus niet meer mochten behandelen. Bovendien wilde de verzekering mijn ziekenhuiskosten niet vergoeden, omdat ik hiv had. Dus moest ik alles uit eigen zak betalen. Dat veranderde mijn leven. Als ik al niet kon rekenen op medische zorg, hoe moest ik het dan vertellen aan mijn familie, mijn vrienden en op mijn werk?”
Uiteindelijk krijgt Sindi haar pillen via een overheidsregeling, maar verliest ze haar baan, omdat het onmogelijk is om te vertellen waarom ze vier maanden in het ziekenhuis heeft gelegen.
Ze zit een jaar thuis en besluit alles over hiv te lezen wat ze kan vinden. “Na verloop van tijd dacht ik: ‘wat kan ik doen om te voorkomen dat andere mensen hetzelfde overkomt?’. Daarom ben ik bij een lokale hulporganisatie gaan werken. Het is niet makkelijk om mijn verhaal te vertellen, maar ik hoop dat ik daarmee anderen kan helpen. Dat ik op die manier iets voor hen kan betekenen, maakt me blij.”
Sindi is nu op behandeling. Maar dat geldt helaas niet voor alle mensen met hiv in Indonesië. Door patenten en internationale handelsverdragen betaalt de Indonesische overheid onnodig veel voor de inkoop van medicijnen en zijn er dus niet genoeg hiv-remmers om iedereen te behandelen. “Dat maakt me verschrikkelijk boos en verdrietig,” zegt Sindi. “Mensen gaan dood. Dat kán toch niet?!” Daarom gaat Sindi, samen met ons de strijd aan tegen deze prijsopdrijvende patenten. Wij gaan voor betaalbare medicatie voor iedereen.
Slechts 62% van de mensen met hiv krijgt medicatie. Hierdoor overlijden jaarlijks 770.000 mensen aan de gevolgen van aids. Daarom moeten we nú in actie komen.
