Hiv-zorg is voor Nairi uit Armenië niet vanzelfsprekend

“Ik voel me al zo lang als ik me kan herinneren vrouw” vertelt Nairi. De strijd om zichzelf te kunnen zijn begon in de pubertijd. “Ik had niet de moed om mijn moeder te vertellen hoe ik me voelde. Op een dag had ik mijn moeders kleren aangetrokken. Ze lachte in eerste instantie maar werd boos toen ze besefte wat er aan de hand was.” Die dag kwam Nairi uit de kast. Dat was 20 jaar geleden. Nairi woonde bij haar moeder en kleine broertje en besloot al vrij snel daarna haar ouderlijk huis te verlaten.

Vernedering

Ze vertrok naar de grote stad in de hoop om daar een goed leven op te bouwen. Maar belandde op straat en deed sekswerk om in haar levensonderhoud te voorzien. “In het begin was het erg moeilijk. Ik werd vernederd en bedreigd, maar ik verdroeg dat omdat ik geen onderdak had en geld moest verdienen.” Ze vond een kamer en kreeg en vaste partner. Maar toch werd het leven niet gemakkelijker voor haar. “Je zou denken dat het went met de jaren, maar dat is helaas niet zo. Ik kan gewoon niet leven zoals de samenleving me wil zien – in het lichaam van een man.”

Taboe

De klap kwam hard aan toen haar partner hiv bleek te hebben en zij kort daarna ook. “Ik huilde omdat ik niet wilde accepteren dat dit mij overkwam.” Gelukkig werd ze opgevangen bij een door Aidsfonds gesteunde kliniek, die wordt gerunt door trans personen. “De hulpverlener troostte me, we praatten dagen achtereen om het te verwerken”. Ze begon meteen aan de hiv-medicatie. “Ik hou van het leven en wil lang leven. Mijn partner en ik doen alles om gezond te blijven”.

Nairi is bang om ziek te worden en niet het leven te kunnen lijden dat ze graag wil. “Ik wil heel graag de wereld rondreizen, maar soms zijn er dagen dat ik me te zwak voel om naar mijn werk te gaan of zelfs om wat eten te bereiden.” Het stigma en het taboe in de samenleving is groot vertelt ze. “Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er een dag zal komen dat ik me vrij genoeg zal voelen om over mijn angsten te praten en ze te overwinnen. Ik ben echter oprecht dankbaar voor de mensen die me begrijpen, me proberen te troosten tijdens de dagen dat ik me down voel en me motiveren om mijn behandeling te blijven volgen.”

Groot gemis

Dankzij de hulp van Aidsfonds kan Nairi gezond blijven. Maar de prijs die ze moet betalen om zichzelf te kunnen zijn is hoog.” Ik mis mijn moeder heel erg maar ben bang om haar te vertellen wie ik ben. Ze zou heel verdrietig zijn als ze hoort dat ik hiv heb. Daarom ga ik niet naar haar toe en vertel ik het haar niet. En vertel ik niet dat ik haar eigenlijk hard nodig heb en van haar hou”.

Vertrouwen

Hulpverleners van Aidsfonds vangen mensen zoals Nairi op, geven hen het vertrouwen en de zorg die ze nodig hebben. “Sekswerkers werken de hele nacht. Het is voor hen niet handig om klinieken te bezoeken die meestal maar tot 14.00 uur toegankelijk zijn” vertelt Lilit, directeur van de lokale hiv-kliniek. Het is voor trans vrouwen die sekswerk doen bovendien moeilijk om naar een reguliere kliniek of hiv-kliniek te gaan omdat ze bang zijn om gezien te worden of dat artsen erover praten. Aidsfonds creëert testlocaties op strategische plekken, traint lokale hulpverleners en geeft toegang tot medische zorg.