“Ik wil iets doen voor mensen die geen kansen krijgen”
Tijdens zijn afscheidsfeest nam John van der Weide (68) alle lieve woorden in ontvangst die normaal pas bij een begrafenis worden geuit. Het waren er veel. Dat krijg je als je je hele leven andere mensen helpt. En zelfs in je testament vastlegt dat dat ook na het leven moet gebeuren.
Het is niet makkelijk als je weet dat je binnenkort zal overlijden. John weet daar alles van. Niet alleen omdat hij terminaal ziek is, maar ook omdat hij lange tijd in de buddyzorg gewerkt heeft. John: “Ik verhuisde begin jaren 90 voor een baan van Groningen naar Apeldoorn om daar een buddyproject voor mensen met hiv op te zetten. Ik woonde daar in mijn eentje en kende niemand. Er waren ogenschijnlijk geen gays. Het doel was om mensen met aids zo goed mogelijk te begeleiden in de laatste fase van hun leven. Ik begon een zoektocht naar vrijwilligers en zette een cursus op. Onze eerste cliënt was trouwens een vrouw.”
Verzwegen
“Ik heb in die tijd zelf twee vrienden aan aids verloren. Van beiden wist ik niet dat ze hiv hadden. Door mijn werkervaring had ik bij één vriend op een gegeven moment wel een vermoeden. Ik heb er toen ernstig op aangedrongen dat hij zich liet testen. Van die andere vriend kregen we ineens een kaart in de brievenbus dat hij was overleden. Dat was echt schokkend.” Arend, Johns partner, knikt: “Het waren barre tijden. Op een gegeven moment was iedereen bang, want als je het kreeg ging je eraan dood. Mensen verzwegen het ook voor hun familie als ze hiv hadden. Heel triest.” John vult aan: “En na de begrafenis ging de erfenis dan naar een acceptabel goed doel, zoals het Rode Kruis. Het woord aids of iets dat daarop leek werd compleet verzwegen.”
Nieuwe uitdaging
John: “Inmiddels is hiv gelukkig een chronische ziekte. Er is nog stigma, maar de angst om het te krijgen is voor een groot deel weg. Het is fijn dat mensen weer kunnen vrijen zonder bang te zijn om dood te gaan. Toen het buddy-project na een paar jaar goed liep, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Ik heb toen een buddyliga opgericht: een landelijk netwerk, waarin buddy-organisaties hun krachten bundelen. Daarna heb ik me verder ontwikkeld tot zelfstandige coach. Ik ging in Amsterdam samenwonen met Arend – en later kwamen zijn twee zonen uit een eerdere relatie erbij. En het mooie: ik had onmiddellijk een klik met de moeder van zijn kinderen. Met z’n allen vormen we een warm nest.”
Vanzelfsprekend
“Arend en ik hebben het goed. We hebben financieel een overschot. Ik wil met mijn geld ook na mijn overlijden iets betekenen voor anderen, met name voor mensen die geen kansen krijgen in hun leven. Dan kom je al snel uit bij kinderen. Dat zijn de meest kwetsbaren. Zij kunnen niet voor zichzelf zorgen. Ik denk veel over dingen na, maar aan Aidsfonds nalaten was een vanzelfsprekendheid. Bij hun werk voel ik me het meest betrokken. Daar hebben Arend en ik geen enkele discussie over gehad. Aidsfonds zit in mijn hart.”
Naschrift
Helaas is John in juni 2022, kort na dit interview, overleden. Het legaat van John gaat op zijn verzoek naar onze kinderprojecten. In zes Afrikaanse landen leiden wij lokale mensen uit de gemeenschap op tot gezondheidswerkers. Zij vinden kinderen in de meest afgelegen gebieden, testen en behandelen ze en blijven ze opvolgen, zodat ze gezond opgroeien
