Remembering our colleagues on Flight MH17
Vandaag is het exact vier jaar geleden. Het was de zwartste dag van mijn leven. En van zovelen met mij die ook hun dierbaren verloren door de vliegramp met de MH17.
Ik was net aangekomen in Melbourne waar ik naartoe ging voor de tweejaarlijkse internationale aidsconferentie (AIDS 2014). Ik had samen met mijn collega (en naamgenote) Martine verschillende activiteiten voorbereid voor dit congres. Doel was om de Nederlandse aanpak in de strijd tegen aids met andere landen en organisaties te delen. Om aandacht te vragen voor mensenrechten en de groepen die het hardst door hiv en aids geraakt worden.
“Ze noemden ons op kantoor de Martines“
Martine en ik werkten al acht jaar samen. Ze noemden ons op kantoor zelfs ‘de Martines’. We werkten vooral veel in Oost-Europa. De regio met de snelst groeiende hiv-epidemie ter wereld. Hiervoor waren we ook regelmatig samen op reis geweest. Zo zijn we zelfs een keer samen in Oekraïne gestrand. Dit was in 2010, toen we vanwege een vulkanische aswolk uit IJsland niet meer naar huis konden vliegen. Ironisch achteraf. Dit congres in Melbourne was de eerste keer dat we apart van elkaar reisden. Martine wilde eerst nog graag naar de rapportbespreking van haar zoon – vijftien was hij toen – en dus vloog ze een dag later. Martine was de meest toegewijde moeder die ik ken.
Martine en Martine tijdens de mensenrechtendemonstratie bij AIDS 2010 in Wenen.
Appjes
Het was rond middernacht in Australië toen ik het hoorde. Ik was mijn bed in gekropen maar kon niet slapen. Ondertussen kwamen er veel appjes binnen op mijn telefoon. Omdat ik wilde slapen heb ik ze in eerst instantie genegeerd. Maar omdat ik de slaap niet kon vatten ging ik ze uiteindelijk toch lezen. Het waren appjes van mijn vriendinnen in een groepsapp. Over een vreselijke vliegtuigcrash in Oekraïne waar voornamelijk Nederlanders bij betrokken waren. Sommigen van hen schreven nog ‘gelukkig is Martine gisteren al vertrokken’. Ik weet niet eens meer of ik ze heb gerustgesteld en heb laten weten dat ik inderdaad veilig was aangekomen. Ik dacht meteen: ‘het zal toch niet het vliegtuig van Martine zijn?’
Slechte droom
Ik weet nog hoe ik toen in paniek door de gangen van het hotel ben gaan rennen. Vol ongeloof en niet wetende wat ik met mijn emoties aan moest. Het voelde als een slechte droom. Uiteindelijk belandde ik bij een collega op de kamer, waar ik de rest van de nacht in shock naar de CNN beelden heb zitten kijken. Tranen bleven stromen. Ik was tot niets in staat.
“Ik zag foto’s van mezelf – gebroken en ontroostbaar – in verschillende internationale media verschijnen”
De week van het congres heb ik als een roes beleefd. Bij de openingsceremonie stond ik met andere Nederlandse collega’s hand in hand op het podium om Martine, Pim, Lucie, Joep, Jacqueline en Glenn te herdenken. Allen waren zij onderweg naar de aidsconferentie. Ik zag foto’s van mezelf – gebroken en ontroostbaar – in verschillende internationale media verschijnen. En ik liep mee met een protestmars door de straten van Melbourne. In mijn handen een zwart bord met de tekst “Remembering our colleagues on MH17”.
Schouders eronder
Ondertussen werd ik overspoeld met berichten van het thuisfront. Mijn tweejarige dochtertje sprak ik via Facetime, maar klein als ze was – begreep ze mijn verdriet niet. Mijn moederhart ging uit naar de zoon van Martine en ik wist via Facebook contact met hem te leggen. Ik was meteen onder de indruk van zijn kracht. Hij vroeg mij om van de workshop die zijn moeder had voorbereid een zinderend succes te maken op het congres. Dat was de beste manier om zijn moeder te eren. En zo geschiedde. Ik weet niet hoe, maar we hebben samen met alle collega’s en internationale partners onze schouders eronder gezet. Martine zou trots zijn geweest!
Ons werk gaat door: internationale aidsconferentie in Amsterdam
Over een week zal dezelfde internationale aidsconferentie (AIDS 2018) hier in Amsterdam plaats vinden. Bij de openingsceremonie zal er speciale aandacht zijn voor de slachtoffers van de MH17 die onderweg waren naar AIDS 2014. Voor Martine, Pim, Lucie, Joep, Jacqueline en Glenn. Hun familieleden zijn in de zaal aanwezig. En gedurende de rest van de week zal er keihard worden gewerkt. Net als toen in 2014. Want de strijd tegen aids is nog lang niet gestreden. En de beste manier om onze collega’s te eren is door hun werk af te maken!
Martine van der Meulen
Communicatieadviseur Aidsfonds
