“Ik was zo bang dat ik mijn dochter zou verliezen”

Dina beviel in haar dorp bij een traditionele vroedvrouw. De bevalling ging goed en Dina en haar man besloten hun dochtertje Vicky te noemen. “Vicky leek een gezonde baby. Ze dronk goed aan de borst. En met acht maanden begon ze te kruipen”, herinnert de moeder zich. Toen Vicky ongeveer één jaar oud was, en juist begon met staan en lopen, werd ze echter ziek.

“Vicky kreeg koorts, ze begon te hoesten, ging steeds minder goed drinken en werd hierdoor steeds zwakker”, herinnert Dina zich. “Terwijl het eerder een energieke peuter was, sliep ze op een gegeven moment alleen nog maar. Ze was zo zwak”, vertelt ze, terwijl haar ogen weer vochtig worden.

Radeloos

De jonge ouders hebben weinig geld. Maar uiteindelijk lukt het ze om genoeg te sparen om vervoer te betalen naar een kliniek. Daar blijken zowel Vicky als Dina en haar man hiv te hebben.

“Ik was volkomen verslagen door het nieuws en voelde me radeloos”, vertelt Dina terwijl ze weer begint met huilen. Snikkend vertelt ze hoe bang ze was om Vicky verliezen. “Ik was doodsbang dat Vicky zou sterven. Ik wist niet wat ik moest doen, ik was radeloos.”

Ik was doodsbang dat Vicky zou sterven. Ik wist niet wat ik moest doen, ik was radeloos.

Moeder Dina

Hulp van een gezondheidswerker

Gelukkig kwam ze in contact met Aidsfonds-gezondheidswerker Kevine. “Ik schrok erg toen ik Dina en Vicky voor het eerst zag. Het kleine meisje was ontzettend mager en zwak. Ik vreesde voor haar leven”, vertelt Kevine.

“Ik legde Dina en haar echtgenoot uit hoe belangrijk het is om elke dag je medicijnen te nemen. En dat je dan een normaal leven kunt leiden. Dat kinderen met hiv gewoon naar school kunnen en succesvolle mensen kunnen worden. En dat ook ik ook hiv heb, maar een gezond en normaal leven kan leiden, doordat ik elke dag mijn medicijnen neem”, vertelt Kevine.

Ik schrok erg toen ik Dina en Vicky voor het eerst zag. Het kleine meisje was ontzettend mager en zwak. Ik vreesde voor haar leven.

Gezondheidswerker Kevine

“Ik besefte dat we niet de enigen met hiv zijn”, vertelt Dina. “En dat je weer gezond kunt worden als je je medicijnen elke dag neemt. Dit gaf me hoop dat ook Vicky weer gezond kon worden.”

Onmogelijke keuze

Maar de afstand tot de kliniek maakt het nemen van die medicijnen een grote uitdaging. Want Vicky groeit op in een arm gezin. Er is niet altijd genoeg geld om eten te kopen. Stel je de onmogelijke keuze van Vicky’s moeder eens voor: eten voor haar gezin kopen of een buskaartje om levensreddende medicijnen te halen.

Met de steun van onze donateurs kunnen de gezondheidswerkers bijspringen, goede begeleiding geven en medicijnen brengen. En dat maakt ook voor Vicky het verschil.

Hoopvolle toekomst

Dankzij de hiv-medicatie gaat het steeds beter met haar. Haar hoest werd minder, en ze begon weer te eten en drinken. Doordat ze zo lang verzwakt is geweest, loopt ze nog niet. “Maar ik ben blij dat Vicky steeds gezonder en sterker wordt,” vertelt Dina. “De dokters zeggen dat ze uiteindelijk alsnog leert lopen”, zegt ze.

Ook lokale gezondheidswerker Kevine is blij dat het nu goed gaat met Vicky. “Ze zag er zo slecht uit, toen ik haar voor het eerst zag. Maar kijk nu hoe sterk ze is”, vertelt ze lachend. “Ik ben zo blij dat we haar leven hebben kunnen redden.”