“Ik was zo bang dat ik mijn dochter zou verliezen”

Dina beviel in haar dorp bij een traditionele vroedvrouw. De bevalling ging goed en ze beviel van een meisje dat ze Vicky noemde. “Vicky leek een gezonde baby. Ze dronk goed aan de borst. En met acht maanden begon ze te kruipen”, herinnert de moeder zich. Toen Vicky ongeveer één jaar oud was, en juist begon met staan en lopen, werd ze echter ziek.

“Vicky kreeg koorts, ze begon te hoesten, ging steeds minder goed drinken en werd hierdoor steeds zwakker”, herinnert de moeder zich. “Terwijl het eerder een energieke peuter was, sliep ze op een gegeven moment alleen nog maar. Ze was zo zwak”, vertelt Dina terwijl haar ogen weer vochtig worden. Uiteindelijk gaat de moeder met Vicky naar een kliniek. Daar testten ze de peuter op hiv en bleek ook Vicky hiv-positief. “Ik was volkomen verslagen door het nieuws en voelde me radeloos”, vertelt Dina terwijl ze weer begint met huilen. Snikkend vertelt ze hoe bang ze was om Vicky verliezen. “Ik was doodsbang dat Vicky zou sterven. Ik wist niet wat ik moest doen, ik was radeloos en nog altijd ben ik door deze situatie getraumatiseerd.”

Ik was doodsbang dat Vicky zou sterven. Ik wist niet wat ik moest doen, ik was radeloos.

Moeder Dina

Zwanger en hiv

Dina was radeloos toen ze erachter kwam dat ze hiv heeft. “Ik bezocht een speciale dag voor zwangere moeders waar je verschillende prenatale checks kon laten doen waaronder een gratis hiv-test. Na de test vertelde de verpleegster dat ik hiv-positief was. Ik was verbijsterd en had geen idee wat ik moest doen. Maar het was druk en de verpleegster moest snel door naar een volgende patiënt. Verder was er niemand aanwezig om me op te vangen of verdere informatie te geven”, vertelt de jonge moeder. “In shock ging ik daarom maar naar huis.”

De op dat moment 21-jarige Dina was vijf maanden zwanger. “Eenmaal thuis wist ik nog steeds niet wat ik moest doen. Ik was wanhopig en zo bang”, vertelt ze terwijl haar ogen zich vullen met tranen. Minutenlang verbergt ze haar gezicht achter haar arm terwijl ze niet meer kan stoppen met huilen.

Omdat Vicky bleek te zijn geïnfecteerd met hiv, drongen de dokters in de kliniek erop aan dat ook Dina en haar man zich lieten testen. Allebei testten ze positief op hiv.

Hulp van een gezondheidswerker

Ondertussen kwamen Dina en haar man in contact met lokaal gezondheidswerker Kevine. De 49-jarige vrouw leeft zelf ook met hiv en organiseert regelmatig bijeenkomsten voor lotgenoten waarbij ze hen wil laten zien dat hiv niet het einde van je leven betekent. “Ik schrok erg toen ik Dina en Vicky voor het eerst zag. Het kleine meisje was ontzettend mager en zwak. Ik vreesde voor haar leven”, vertelt Kevine die ook Dina er ziek en mager uit vond zien.

“Ik legde Dina en haar echtgenoot uit hoe belangrijk het is om elke dag je medicijnen te nemen. En dat je dan een normaal leven kunt leiden. Dat kinderen met hiv gewoon naar school kunnen en succesvolle mensen kunnen worden. En dat ook ik met hiv leef maar een gezond en normaal leven kan leiden, doordat ik elke dag mijn medicijnen neem”, vertelt Kevine.

“Dankzij de bijeenkomsten besefte ik dat wij niet de enige waren die leefden met hiv”, vertelt Dina. “Ook begon ik te beseffen dat je weer gezond kunt worden als je je medicijnen elke dag neemt. Dit gaf me hoop dat ook Vicky weer gezond kon worden. En ik begreep via Kevine dat het als zwangere vrouw extra belangrijk is om je medicijnen te nemen omdat je er zo voor zorgt dat je ongeboren kind geen hiv krijgt. Daarom besloot ik om ook zelf mijn hiv-remmers te gaan nemen.” Dina was op dat moment drie maanden zwanger van haar tweede kind.

Ik schrok erg toen ik Dina en Vicky voor het eerst zag. Het kleine meisje was ontzettend mager en zwak. Ik vreesde voor haar leven.

Gezondheidswerker Kevine

Vanaf het moment dat Vicky hiv-remmers kreeg, begon het meisje langzamerhand iets op te knappen. Zo werd haar hoest minder, en begon ze weer te eten en te drinken. Lange tijd bleef ze echter nog erg verzwakt. Hierdoor bleef ze enkel kruipen, maar leerde niet lopen. “De dokters zeggen echter dat ze verwachten dat ze uiteindelijk alsnog leert lopen”, vertelt Dina.

Dankzij de hiv-remmers beviel Dina van een hiv-negatieve baby. Het was een jongetje en ze noemde hem Jordan. “Jordan is maar liefst vier keer getest. Ik was zo ontzettend blij toen ik telkens weer hoorde dat hij hiv-negatief was”, vertelt ze glimlachend, terwijl ze het jongetje op schoot trekt en hem de borst geeft.

Stigmatisering

Ondertussen kreeg het gezin wel te maken met stigmatisering uit de omgeving. “Onze buren begonnen steeds meer over ons te roddelen. Ook riepen ze zelfs naar ons dat Vicky zo dun was dat ze ten dode was opgeschreven”, vertelt Dina, terwijl haar ogen weer vochtig worden. Uiteindelijk besloot het gezin vanwege de stigmatisering zelfs te verhuizen. “Het was zo afschuwelijk. We konden het niet langer aan”, vertelt Dina.

Hoopvolle toekomst

Dankzij de hiv-medicatie gaat het wel steeds beter met Vicky. “Ik ben blij dat Vicky steeds gezonder en sterker wordt. En ik heb de hoop dat ze zal leren lopen”, zegt ze. “Maar ik voel me wel heel verdrietig over het feit dat Vicky de rest van haar leven hiv-remmers zal moeten slikken”, voegt de moeder eraan toe, terwijl ze naar de grond staart.

Tegelijkertijd is Dina nu blij dat ze weet hoe ze hiv-negatieve kinderen kan krijgen. “Graag zou ik daarom nog meer kinderen krijgen”, vertelt ze met een verlegen glimlach.

Ook lokale gezondheidswerker Kevine is blij dat het nu goed gaat met Vicky. “Ze zag er zo slecht uit, toen ik haar voor het eerst zag. Maar kijk nu hoe sterk ze is”, vertelt ze lachend. “Ik ben zo blij dat we haar leven hebben kunnen redden en dat haar broertje zelfs hiv-negatief is.”