“Behandeling was voor mij niet nodig, kreeg ik te horen”

Op mijn werk bij de politie weet niemand dat ik hiv heb,” zegt Yuri (26) uit Moskou. Nu ze er daar achter dreigen te komen, vreest hij voor zijn baan. “Ik navigeer tussen twee werelden.”

29 juni 2018

“Vier jaar geleden wilde ik bij de politie en daarvoor moest ik een verplichte gezondheidstest doen. Alles was in orde, ik werd aangenomen. Maar drie maanden later ging mijn gezondheid achteruit en moest ik naar het ziekenhuis. Daar werd ik weer getest en ik kreeg de diagnose hiv. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Waarom ik? Ik wist niet hoe het gebeurd was en ook niet wat me te wachten stond.

Geen behandeling

“Ik moest me laten registreren bij het aidscentrum. Op basis van mijn testuitslagen hoefde ik me nog niet te laten behandelen, zeiden ze. Hoewel ik van veel mensen heb gehoord dat het beter is om vroeg te beginnen met de behandeling.”

 

“Het pijnlijkste was dat vrienden me de rug toekeerden”

Geheim

“Ik ben homoseksueel. Dat vertellen, en dan dat je ook nog hiv-positief bent, is erg moeilijk in Rusland. Mijn ouders weten van niets. De enige die het weten, zijn mijn huisgenoten en wat vrienden. Ik ben bang dat als ik het mensen vertel, ze niet meer met me willen omgaan. Voordat ik de diagnose kreeg, had ik een paar goede vrienden. Nadat ik ze verteld had dat ik hiv heb, verdwenen ze uit mijn leven. Dat was het pijnlijkste in de hele periode. Ze keerden me gewoon de rug toe.”

Ontslag

“Als je hiv-positief bent, word je in Rusland niet toegelaten tot het politiekorps. En als je hiv krijgt tijdens je politieloopbaan, word je doorgaans ontslagen om gezondheidsredenen. Ik moest onlangs naar het ziekenhuis voor een andere kwaal en ben toen zonder dat ik het wist ook op hiv getest.” Omdat dat in het ziekenhuis was dat ook de politiekeuringen doet, vreest Yuri voor zijn baan. “Dat ik ontslagen word, is waarschijnlijk. Ik heb al een datum doorgekregen om me bij de medische commissie te melden.”

Weggestuurd

Ondank alles is Yuri blij met de zorg die hij krijgt. Hij weet dat het ook anders kan. “De dokters in mijn ziekenhuis accepteren me. Maar een vriend van me kwam bij een arts en toen die hoorde dat hij hiv had, werd hij geweigerd. Een andere vriend ging naar de tandarts om een tand te laten trekken, en die werd weggestuurd omdat hij hiv-positief is.”

“Ik heb al een datum doorgekregen om me bij de medische commissie te melden."

Twee werelden

Om soortgelijke situaties te voorkomen houdt Yuri zijn status maar zoveel mogelijk voor zichzelf. “Het moet verborgen blijven. Mijn leven heeft twee strikt gescheiden delen. Mijn werk, met hetero collega’s die niet weten dat ik hiv heb, en mijn privéleven met vrienden die homo zijn en weten van mijn hiv. Om zo te leven heb je discipline nodig, die controle helpt me te navigeren tussen deze twee werelden. Maar dat bijna niemand het weet, valt me erg zwaar.”

Lotgenotencontact

Elke dinsdag is en een praatgroep voor mensen met hiv. “De steun van mensen in hetzelfde schuitje doet me goed. Als ik het moeilijk heb, kan ik erheen om te komen praten. Er zijn veel mensen die goed kunnen luisteren en advies kunnen geven. Ik wist weinig over deze ziekte, maar nu ik er zelf mee leef en verhalen hoor van anderen, begrijp ik het beter. Het is eng, maar ik moet er maar mee dealen. Met de medische vooruitgang en de medicijnen van nu, denk ik dat ik binnenkort mijn behandeling zal starten en dat het dan beter zal gaan.”

Toekomstdromen

“Het is erg moeilijk om over de toekomst na te denken als je niet weet wat er morgen zal gebeuren. Maar ik geloof dat we zelf onze eigen toekomst creëren.

Het feit dat ik wat meer informatie heb kunnen krijgen en erover heb gelezen, heeft me enorm geholpen.” Dat wenst hij voor iedereen in zijn land. “Mensen zouden beter geïnformeerd moeten zijn over hiv. In Europa kun je hiv hebben en men vindt het niets bijzonders. Je krijgt een gelijke behandeling. Je hoeft niet bang te zijn. Ik wens dat ook voor Rusland. Pas als de samenleving het accepteert, zullen mensen niet meer bang zijn, zich niet meer verbergen en opener durven zijn.”

Met jouw hulp zorgen we dat zoveel mogelijk mensen met hiv levensreddende medicijnen krijgen. Ongeacht waar ze wonen of wie ze zijn.

Doneer nu

Aidsfonds gebruikt cookies om de website goed te laten functioneren, webverkeer (geanonimiseerd) te analyseren, socialmedia-filmpjes en -posts te tonen en gericht te kunnen adverteren. Je geeft toestemming voor deze cookies door op accepteren te klikken. Ben je niet akkoord, wijzig dan je voorkeuren. Meer informatie