John: “Ik woonde in Frankrijk, toen ik de eerste berichten over een ‘homoziekte’ hoorde. Ik was net in de twintig en dat stond nog ver van me af. Toen ik begin jaren tachtig terugverhuisde naar Nederland, werd ik geconfronteerd met aids. Dat was heel heftig. Er was niks: geen medicijnen, geen testen, weinig voorlichting. Mensen gingen gewoon dood. Ik besloot dat ik een bijdrage wilde leveren aan het hiv-onderzoek. Ik gaf me op voor onderzoeken van de GGD. Iedere drie maanden werd ik getest op hiv. In die beginperiode ben ik best bang geweest. Er waren momenten dat ik de testuitslag moest krijgen en dacht: ‘God, is het wel goed?’. Er was geen effectief medicijn, dus bij een positieve uitslag wist je dat je dood ging.”

Buddy

“Ik ben in 1988 begonnen als buddy. Ik bood emotionele en praktische hulp aan mensen met hiv. Dat was best zwaar. Er waren veel mensen met hiv. Ik was nog jong en niemand wist in die begintijd precies hoe de overdracht van hiv plaatsvond. Maar we hadden veel steun aan elkaar. Het klinkt bizar, maar ondanks alles vond ik het een leuke tijd. 1996 was het omslagpunt, toen kwam er een effectief medicijn. Inmiddels is er ook de hiv-preventiepil PrEP. Nu nog een genezingsmiddel, zodat hiv voorgoed de wereld uit kan. Dat dat middel er nog altijd niet is, verbaast me wel. Zeker nu er binnen een jaar al een vaccin is voor corona, waarvoor álle overheden veel geld in wetenschappelijk onderzoek hebben gestopt. Voor hiv is er na 40 jaar nog steeds niks, vooral door gebrek aan wilskracht van diezelfde overheden.”

Bootjes

“Ik vaar al jaren tijdens de Canal Parade mee op een collectebootje van Aidsfonds. De allereerste 'Gay Pride' werd gehouden in New York in 1970 en was een demonstratie naar aanleiding van de ernstige Stonewall rellen, die plaatsvonden in de wijk Greenwich Village. Naderhand is het een soort feest geworden, maar oorspronkelijk ging de Canal Parade om het opkomen voor rechten van homo’s. In 72 landen wereldwijd is homoseksualiteit nog steeds strafbaar, en staan er straffen op van geldboetes tot zelfs de doodstraf. Ik collecteerde elk jaar met Aidsfonds-collega’s en vrijwilligers om geld op te halen voor de aidsbestrijding. Dat deden we met een soort hengel, waar mensen dan briefjes of euro’s in konden gooien. Met en bootje of zes voeren we dan over de grachten. Het enthousiasme van de mensen op de kade was heel leuk. Mensen die een euro wilden geven of een fles wijn in je het visnetje wilden doen. Het was soms ook best pittig. Je stond de hele tijd op zo’n bootje en dat ging soms ook mis. Dan botste het bootje ergens tegenaan en viel je naar achteren. Dus je moest wel goed opletten. Wat mij het meeste is bijgebleven is de Canal Parade waarbij we niet gecollecteerd hebben, omdat onze medewerkers in de MH-17 uit de lucht waren geschoten. Dat was voor mij de meest aangrijpende Canal Parade. Onze boot voer voorop, met alle medewerkers erop, om aandacht te schenken aan onze collega’s die waren overleden. Dat was heel emotioneel. Het is jammer dat de Canal Parade dit jaar niet door kan gaan, maar het is ook een goed moment voor reflectie. Het moet meer zijn dan het commerciële feest dat het is geworden.”

Nalaten

“Ik vind het belangrijk dat Aidsfonds haar gezicht en solidariteit laat zien tijdens de Pride en laat zien wat ze doet voor de aidsbestrijding in Nederland en wereldwijd. Hiv is geen actueel onderwerp meer, maar er is nog veel stigma rondom hiv in Nederland. En in sommige landen is de situatie rond hiv en aids nog schrikbarend. Zeker in combinatie met corona op dit moment. Om daar wat aan te kunnen doen, is het belangrijk dat Aidsfonds geld krijgt. Daarom heb ik Aidsfonds ook in mijn testament opgenomen. Corona is nu wereldwijd allesbepalend, maar er zijn meer ziektes waar je wat mee moet, zoals aids. Je kunt nalaten aan je dierbaren, maar ook aan een goed doel dat veel voor je betekent. Hiv is groot onderdeel een deel van mijn leven geweest. Ik ben opgegroeid als jonge homoseksuele man toen er aids was én ik heb mijn hele leven in de aidsbestrijding gewerkt. Dat heeft me gevormd. Hiv is een rode draad in mijn leven. Bij Aidsfonds weet ik dat het geld op een goede, zorgvuldige, integere manier wordt besteed. En dat het ook op langere termijn effectief is. Ik wilde mijn nalatenschap geregeld hebben, want je weet nooit wat er met je gebeurt. Kijk maar naar corona.”