“Mijn nalatenschap geeft me het idee een beetje door te leven”
“Ik ben een mens van de wet van Murphy”, zei Harry van Dijk (1949) vaak lachend. Hij bleef zijn leven goedgemutst, ook al werd hij vaak achtervolgd door pech. Het aidsbestrijdingsfonds dat hij liet oprichten met zijn nalatenschap gaf hem geluk, vertelde hij ons voor hij onlangs overleed.
Als derde in een gezin met vier kinderen groeide Harry op in Zeist. Zijn vader had een fabriek, eerst in radiospoelen, daarna in dompelaars en wisselverwarming.
Zoete herinneringen
Al op jonge leeftijd aan wist hij dat hij op jongens viel. Zijn eerste echte verliefdheden had hij in Utrecht, toen hij als HEAO-student op kamers woonde. Zoete herinneringen, vertelt hij: “Achterop de fiets bij de eerste jongen die ik in het park ontmoette. En die jongen uit de ‘nichtenkroeg’ die als grap mijn portemonnee rolde.” Bijna had hij Londen bij zijn liefde gewoond, maar op het laatste moment durfde hij dat avontuur toch niet aan.
De pech sloeg toe
De aidscrisis in de jaren tachtig maakte Harry van nabij mee. “Mijn vrienden gingen één voor één dood.” Hij leek zelf de dans te ontspringen. Maar in de jaren 90 liep hij toch hiv op. “Hoe? Ik weet het nog steeds niet, ik deed altijd aan safe seks.”
Vanaf dat moment sloeg de pech toe. Een, naar later bleek onnodige, hersenoperatie, waarbij een zenuw werd geraakt. Een halfzijdige verlamming was het gevolg.
Daarna meer lichamelijk leed: een hartinfarct, longemfyseem en nog veel meer. En op het laatst Kaposi sarcoom, een zeldzame vorm van kanker, op de benen.
Maar de moed opgeven deed hij niet. “Ik bleef lachen, ja. Dat heb ik van mijn moeder; ik kan heel makkelijk alles wegdouwen. Alleen als ik ’s avonds in bed lag, werd het me soms te veel.”
Hiv bij ouderen
Zijn geld wilde hij na zijn dood nalaten aan Aidsfonds, dat hij al sinds 1989 steunde. Afgelopen jaar werd een fonds op zijn naam opgericht. Het Harry van Dijk Fonds stelt geld beschikbaar voor onderzoek naar hiv-behandeling bij ouderen. “Steeds meer mensen met hiv worden ouder dan 65. Ik had op een gegeven moment 800 T-cellen. Een hoog aantal, maar mijn artsen vermoedden dat mijn T-cellen uitgeput waren. Misschien heeft dat te maken met mijn hiv-medicatie. Naar dat soort dingen moet meer onderzoek worden gedaan.”
Een beetje doorleven
Een pechvogel was Harry van Dijk. Maar zijn fonds gaf hem geluk. “Het geeft me een rustig gevoel dat mijn naam blijft bestaan. Ik ben ongetrouwd en heb geen kinderen; na je dood ben je dan uitgestorven. Met een bijdrage aan de aidsbestrijding heb ik het gevoel een beetje door te blijven leven.”
Wil je bijdragen aan het Harry van Dijk fonds?
Dat kan door je donatie over te maken naar Aidsfonds, NL37 INGB 0000 0089 57 o.v.v. Harry. Of online te doneren via deze link.
