“Nan kende de kunst van het geven”
In de jaren 90 bezocht Nan Uijtdewilligen voor het eerst Zuid-Afrika. Ze werd op slag verliefd op het land. Ze besloot ooit in de Grote Karoo-streek te gaan wonen, want ze was gek op woestijnlandschappen. Het mocht er helaas niet van komen. Nan overleed op 56-jarige leeftijd. Ze had Aidsfonds in haar testament opgenomen.
We spraken Nans vriendinnen Ryan en Anita over haar verbondenheid met Afrika, de aidsbestrijding en haar toegift.
Ryan: “Nan hield ontzettend van Afrika. Ze is er vaak geweest. Ik ben ook een keer meegegaan. Met vier vrouwen in een Jeep. Door Namibië, Zuid-Afrika en Botswana. Ze is ook een keer met haar ouders geweest. En toen ze al ziek was, heeft ze haar moeder en broer nog een keer meegenomen naar Zuid-Afrika. Daar wonen was haar droom. Ze zei altijd: ‘Als ik oud ben, wil ik op zo’n veranda zitten die over de steppe uitkijkt.’”
Betrokken bij de aidsbestrijding
Eind jaren 90 groeide de hiv-epidemie in het land schrikbarend. Rond de eeuwwisseling kregen in Zuid-Afrika jaarlijks een half miljoen mensen hiv en stierven er een kwart miljoen mensen aan de gevolgen van aids.
Nan was daar ontzettend door geraakt, vertelt vriendin Anita: “Nan trok zich het leed van mensen aan, en het aidsprobleem in Zuid-Afrika was toentertijd enorm. Dus had ze zichzelf als doel gesteld om daar actief een bijdrage te gaan leveren aan het oplossen van de aidsproblematiek. Tijdens een van haar bezoeken aan het land bezocht ze de townships om te onderzoeken of het mogelijk was vorm te geven aan haar ideeën. Ze wilde er gaan werken met mensen die ziek waren.”
Nan zei: ‘We hebben het in Nederland goed. Mijn geld gaat naar waar het echt nodig is.’
Ryan, vriendin van Nan
Trouwe donateur
Ryan: “Later moest ze haar droom om te emigreren laten varen, maar haar liefde voor Afrika – en het oplossen van de aidsproblematiek daar – bleef altijd hoog op haar agenda staan. Toen ze ongeneeslijk ziek werd, was het voor haar dan ook meteen helder dat een groot deel van haar geld aan Aidsfonds moest worden nagelaten.
“Nan zei: ‘We hebben het in Nederland goed. Iedereen hier heeft kansen, en dat moeten we ons realiseren. Iedereen hier heeft de mogelijkheid om te groeien en te veranderen en dingen te bereiken. Mijn geld gaat naar waar het echt nodig is.’ Dat vond ik heel mooi.
“Nan was een trouwe donateur, ze gaf al dertig jaar aan Aidsfonds. Ze kende de kunst van het geven. Ook in haar privéleven. Ze was een warm, gevend persoon die er ook echt stond. Stralend. Ze had journalistiek gestudeerd, maar door de jaren heen werd ze coach. Dat had ze altijd al in zich. Ze kon je echt iets meegeven. Je een spiegel voorhouden. En ze was heel goed in omdenken. Ze kon altijd weer het positieve naar boven halen. Het was een fijn mens.”
Hechte vriendenclub
“Nan hield erg van gezellig, van mensen om zich heen,” vervolgt Ryan. En die had de Amsterdamse dan ook volop, want ze maakte deel uit van een hechte vriendenclub. Zelfs zó hecht, dat haar vrienden haar nalatenschap afhandelen.
Anita: “Onze club komt al jaren elke maand op vrijdagmiddag samen in een café in Amsterdam om te borrelen. Wij waren echt haar familie, ook omdat ze geen partner had. Nan wist precies wat ze wilde en ze wist ook alles te regelen voor zichzelf. Toen ze ziek was, gaf ze ons instructies hoe met haar om te gaan. En dat deden we dan. Wij hebben haar naar het einde gedragen.”
Ryan knikt en zegt: “De borrel gaat nog steeds door. Nan heeft zelfs een legaatje achtergelaten, specifiek voor de borrel. We zijn als groep hechter geworden door de ziekte van Nan, omdat we heel erg betrokken waren bij haar overlijden en met z’n allen de uitvaart georganiseerd hebben. Nan heeft ons vrij spel gegeven bij de afhandeling van haar nalatenschap en we vertrouwen erop dat ze deze aandacht voor haar toegift zou waarderen.”
