‘Pas toen ik 16 was besefte ik dat ik niet zou sterven.’
Jerop uit Kenia: “Ik denk er vaak aan hoe mijn leven eruitziet als ik kan genezen van hiv, maar ik sta mezelf niet toe om teveel te dromen. Hiv is te onderdrukken door medicatie en daar moeten we het nu mee doen. De enige optie om te overleven is elke dag je pillen slikken. Maar ik hoop dat ik op een dag wakker word zonder hiv."
“Mijn vader dacht dat ik zou sterven”
Ik was zes jaar oud toen mijn moeder overleed aan aids. Twee jaar later werd ik ook ziek en bleek ik hiv-positief. Als kind was dat een doodvonnis, ik zou de komende tien jaar niet overleven. Zelfs op school werden er liedjes gezongen, over dat hiv een dodelijke ziekte is. Ik heb twee jaar tbc gehad en daarbovenop kreeg ik longontsteking en astma. Dat was het dieptepunt. Ik denk dat mijn vader dacht dat ik zou sterven. Maar ik overleefde en een jaar later startte ik met hiv-remmers.
Mijn middelbareschooltijd was de moeilijkste periode van mijn leven. Ik was vaak ziek, erg klein voor mijn leeftijd en ik had overal zweren en littekens. Alle meiden kregen een vriendje, maar er was geen jongen die interesse had in mij. Ik voelde me waardeloos.
De beste vader van de hele wereld
Ik heb de beste vader van de hele wereld, hij heeft gevochten om me in leven te houden. Als tiener had ik zoveel woede en verdriet, ik wilde hetzelfde zijn als de andere kinderen. Ik zat vaak op mijn kamer met de deur op slot of ik weigerde om te eten. Dan dacht ik: ‘Als ik toch doodga, dan maar liever nu.’
Tot mijn vader me meenam naar de steungroep voor kinderen met hiv. Ik herinner me die dag nog heel goed. Mijn vader dwong me echt, en hij zei: ‘Laten we gaan. Als je het niet leuk vindt, blijven we 20 minuten en dan gaan we naar huis.’ En ik ging. Die dag veranderde mijn leven compleet. Voor het eerst ontmoette ik andere jongeren die ook hiv
hadden. Ik was dus niet de enige! Eindelijk kon ik met lotgenoten praten over mijn pijn.
“Ik zag wat zij allemaal bereikten ondanks hiv”
Mijn nieuwe vrienden bij de steun-groep deden vrijwilligerswerk en ze studeerden aan de universiteit. Ik zag wat zij allemaal bereikten ondanks hiv en dat gaf me hoop. Toen ik 17 was, nam ik voor het eerst het hele jaar consequent mijn medicijnen. Ik startte met vrijwilligerswerk en inmiddels heb ik een baan als jongerenvoorlichter.
Als ik aan genezing denk, dan denk ik aan mijn toekomstige kinderen. Voor mezelf heb ik hiv geaccepteerd. Maar ik wil graag kinderen grootbrengen zonder de zorgen en de pijn dat zij ook hiv kunnen krijgen. Zodat zij niet hoeven mee te maken wat ik heb meegemaakt als kind.”
