Het is 2005. Ik sta in een kliniek in Oekraïne. Voor het eerst zie ik met eigen ogen wat ik al lang weet. Veel mensen met hiv krijgen geen behandeling. En sterven aan dit ellendige virus. En dat terwijl medicijnen beschikbaar zijn. Het meest pijnlijke is misschien wel dat de mensen in de kliniek dat ook heel goed weten. Ze vragen me waarom zij geen medicijnen krijgen, terwijl die er voor mij, in mijn land, wel zijn. Geloof me, dan word je echt even heel stil.

Anno 2017 is er gelukkig een hoop gebeurd. Veel meer mensen hebben toegang tot medicijnen. Maar in Oost-Europa loopt de hiv-epidemie totaal uit de hand. Naast het tekort aan medicijnen zijn wegkijken en het uitsluiten van mensen, daar de belangrijkste oorzaken. Homomannen, drugsgebruikers, sekswerkers… ze worden gediscrimineerd, verstoten en vervolgd. Waardoor preventie en zorg onbereikbaar worden.

We dromen allemaal van een vaccin tegen hiv. Maar wat we ook nodig hebben, is een vaccin tegen behoudendheid, bekrompenheid en haat tegen mensen die anders zijn. Helaas bestaat zo’n vaccin niet. En dat betekent dat we gewoon moeten blijven vechten tegen buitensluiting en discriminatie. En dat we mensen met hiv in al die landen waar uitsluiting de rauwe werkelijkheid is, moeten helpen. Om te zorgen dat ze gezien worden als volwaardige mensen, met récht op zorg.

Dat is onze droom, die hopelijk ooit werkelijkheid wordt.

Bert Herberigs
Campagneleider Aidsfonds