Lokale overheden spelen namelijk een grote rol bij de bestrijding van aids. Zij kunnen ervoor zorgen dat er op grote schaal hiv-tests en medicijnen beschikbaar zijn. Maar zodra in een land wetten van kracht zijn die relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht strafbaar stellen zal de overheid van dit land zich ook niet inzetten om deze mensen te bereiken met voorlichting en behandeling.
Lokale organisaties die wél opkomen voor de rechten van homomannen, lopen in sommige landen het risico om vervolgd te worden. Ook individuele hulpverleners lopen dit risico.
Naast het risico op vervolging speelt er bij de hulpverleners nog een ander probleem. In landen met een anti-homobeleid is er onder de bevolking vaak veel onwetendheid over homoseksualiteit en worden homo’s om die reden bevooroordeeld en gediscrimineerd. Ook hulpverleners hebben deze vooroordelen. Ze zijn vaak niet goed op de hoogte van de behoeftes van mannen die seks hebben met mannen. Homo’s met hiv die zich in een kliniek melden worden hierdoor vaak niet goed geholpen. Zoals Adashe uit Zimbabwe.
Voorlichting is erg belangrijk om de verspreiding van hiv tegen te gaan. Communicatie over hiv is in landen met een anti-homobeleid echter vaak alleen gericht op hetero’s. Bijvoorbeeld omdat voorlichting gericht op mannen gezien wordt als propaganda voor homoseksualiteit. Mannen die seks hebben met mannen worden hierdoor niet gewezen op de risico’s die ze lopen.
Tot slot leidt anti-homo wetgeving ertoe dat mannen die seks hebben met mannen niet in de openbaarheid treden. Met alle negatieve gevolgen voor hun gezondheid van dien. Als mannen het risico lopen om gestraft te worden voor hun seksuele voorkeur dan is het verstandig om die geheim te houden. Het risico dat zij geen hulp zoeken bij een mogelijke hiv-infectie is hierdoor groot.
