"Eerst dacht ik nog dat ze een grapje maakte. Toen ik besefte dat dat niet het geval was, raakte ik in paniek: “Dit is het einde, dacht ik.” Maar ik had geluk. Nu, 25 jaar later, ben ik getrouwd en vader van een gezonde dochter. Je had me toen moeten zien. Ik was net klaar met school. En toen kreeg ik dat verschrikkelijke telefoontje. Ik was doodsbang en durfde er met niemand over te praten. Er waren nog geen medicijnen, dus het hebben van hiv was een doodvonnis.
Pas na acht maanden durfde ik me te laten testen. Het was waar, ik bleek hiv te hebben. Na de testuitslag ging het beter met me. Door de onzekerheid had ik me erg gestrest gevoeld. Vaak had ik vreselijke hoofdpijn. Ik dacht zelfs aan zelfmoord. Nu kon ik er eindelijk met iemand over praten.
Bron: UNAIDS
In 1995 nam ik een belangrijk besluit. Ik ontmoette meerdere mensen met hiv die daar openlijk voor uitkwamen. Ze inspireerden me om vrede te hebben met mezelf. En om door te gaan met mijn leven. Opeens realiseerde ik me dat er miljoenen mensen met hiv rondlopen zonder dat ze het weten.
"Ik moest iets doen: mijn verhaal vertellen"
Ik moest iets doen: mijn verhaal vertellen. Ik was de tweede persoon in Swaziland die in het openbaar sprak over mijn leven met hiv. Toen ik voor het eerst op tv kwam, was ik erg nerveus. Maar later in de bus omhelsde een vrouw me. Toen wist ik dat ik op de goede weg was.”
Een op de vier volwassenen in Eswatini heeft hiv. Er is niemand die niet door hiv getroffen is of iemand verloren heeft aan aids. Gelukkig kan nu iedereen zich laten testen en – als het nodig is – ook meteen medicijnen krijgen. Dankzij een project van Aidsfonds. Vusi straalt: “Mijn dochter is het resultaat van dit project! Mijn vrouw en ik hebben allebei hiv. Veel mensen vonden dat we beter niet konden trouwen. Maar we kregen goede hiv-medicijnen. In 1992 zeiden ze nog tegen mij dat ik een gezin wel kon vergeten. Maar we hebben een gezonde dochter op de wereld gezet. Dankzij de medicijnen! Ons engeltje is bijna vier.”
Vusi werkt nu als boer. “Mijn verhaal van hoop blijf ik vertellen. Zie mij: gezond en gelukkig mét hiv. Helaas zijn er nog steeds mensen die hun medicijnen niet innemen, omdat ze bang zijn ‘ontdekt’ te worden. Ik vecht tegen de vooroordelen. En ik heb goede hoop dat ooit íédereen zich vrij genoeg voelt om over zijn of haar hiv-status te praten.”
Wij brachten Vusi in contact met de Nederlandse Anne, ook hiv-positief, om via Skype te praten over hun leven met hiv. De video van hun indrukwekkende gesprek kun je hier bekijken.
