Geweld, ongegronde arrestaties en voortdurend moeten vechten voor je rechten. Voor sekswerkers in veel landen is dat een dagelijkse realiteit. Condooms bij je dragen betekent meer risico op arrestatie. Aangifte doen van geweld betekent kans op meer geweld. Aquila uit Kaapstad heeft het allemaal gezien. "Als ik al mijn ervaringen moet opnoemen, zitten we hier morgen nog."
“Ik gebruikte drugs om te kunnen omgaan met wat ik heb meegemaakt,” vertelt Aquila. “Hate crimes and stuff.” Als transgender sekswerker krijgt de Zuid-Afrikaanse dubbel te maken met discriminatie. “Je verwacht dat je beschermd wordt door een politieagent. Maar dan maak je een verkrachting mee en je verliest je vertrouwen in de politie volledig. Je ziet een agent en denkt ‘hij is tot hetzelfde in staat als wat die ander deed.’ Het maakt je gewoon bang.”
Juist die bescherming door de politie is zo belangrijk voor sekswerkers. Want wanneer politie een bedreiging vormt, gaat sekswerk ondergronds. Dat betekent meer geweld, meer hiv-infecties en slechtere toegang tot zorg.
Daarom begon Aidsfonds in o.a. Zuid-Afrika een project om zowel politieagenten als sekswerkers te trainen. “Door dit programma kennen we onze rechten, weten we hoe we voor onszelf moeten zorgen, hoe we geweld moeten melden bij de politie. Maar ik kan nu ook beter zorgen voor bewustwording bij andere mensen, zelfs m’n eigen familie.”
Aquila’s ouders stierven toen ze 11 was aan aids, nog geen half jaar na elkaar. “Ik ging bij mijn oma wonen, maar toen al ging ik m’n eigen boontjes doppen. M’n moeder wist dat ik bij een reguliere school in de problemen zou komen door mijn genderidentiteit, dus ze had een goede school in de stad voor me geregeld. Maar ik stopte ermee. En ik begon al jong met sekswerk, al noemde ik dat nog niet zo.”
Ze herinnert zich hoe haar moeder haar als kind meegemaakt moet hebben. “Ik had er nog geen naam voor, maar ik voelde me altijd een meisje in een jongenslichaam. Ik herinner me dat ik als 5-jarige tranen met tuiten huilend in de winkel stond omdat ik wilde dat mijn ouders een jurk voor me kochten.”
Ze schreef God een brief, in de achterkaft van een bijbel. “Ik vroeg of hij me het lichaam wilde geven dat ik wilde, en of hij voor mij en mijn oma wilde zorgen. Dat soort dingen.”
Nu worden haar gebeden verhoord, ziet Aquila: “Alles waar ik doorheen ben gegaan was mijn lot, maar eruit komen is óók mijn lot. Het proces voor mijn genderbevestigende operatie is opgestart. Ik sta op de wachtlijst voor een afkicktraject voor mijn drugsgebruik. Ik krijg de hulp en steun die ik nodig heb om veilig mijn werk te doen. En ik hou van mijn werk. Ik heb er zelf voor gekozen. Als ik moe ben, stop ik. Als ik het niet wil doen, doe ik het niet. Wil ik om middernacht werken, dan werk ik om middernacht. Dit werk maakt me rijk. Dan bedoel ik niet rijk als in dure auto’s, maar rijk in vrijheid.”
Foto's: Madelene Cronjé | Interview: Victoria John
