“Ik dacht dat ik nog drie tot vijf jaar te leven had. Ik had al bedacht dat ik moest stoppen met mijn studie.” Gelukkig kwam hij door online te zoeken bij een praatgroep terecht. Die veranderde alles. “Er waren daar 30 mensen die gewoon konden lachen, die al 10, 15, 20 jaar met hiv leefden… en niet dood gingen. Dat hielp me in te zien dat dit niet het einde van de wereld was.”
Inmiddels leidt Kirill zelf praatgroepen voor mensen met hiv. En staat hij op de barricades voor het recht op hulp: “Je hiv-medicijnen krijg je alleen in je geboortestad na een officieel geregistreerde test.
Zowel binnen- als buitenlandse migranten kiezen er vaak liever voor te zwijgen en verstoken te blijven van medische hulp. Velen vinden dat nog altijd een beter lot dan teruggaan naar hun bekrompen geboortedorp of hun eigen land, waar de situatie nog veel slechter is.”
Volgens Kirill is Moskou daardoor een snelkookpan geworden voor de hiv-epidemie. Maar niemand erkent dat. “Wij schatten dat in de Moskou-regio zo’n 200.000 mensen met hiv leven. Ongeveer de helft heeft een officiële diagnose en krijgt dus medische hulp.”
Het stemt hem somber over het stoppen van de epidemie in het land. “Mensen zoeken vaak pas hulp als het al bijna te laat is. Er is veel wantrouwen tegenover artsen. Een hiv-test doe je dus niet zo snel. En het zit het niet in de Russische cultuur om condooms te gebruiken.”
Inmiddels wordt in het aidscentrum in Moskou wél counseling gedaan voor en na elke hiv-test. Mede doordat Kirill en zijn collega’s zich uitspreken. “De regelgeving hiervoor is er. Dat is waar we het verschil kunnen maken: zorgen dat de wet beter gevolgd wordt. Daar ben ik heel positief over.”
Samen met dappere mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de aidsbestrijding, zorgen we dat ook de mensen die het meest kwetsbaar zijn voor hiv goede (online) voorlichting, hiv-tests en – behandeling krijgen. Help je mee?
