“Op mijn achttiende verjaardag werd ik ziek. De dokters konden niks vinden. Ik besloot een hiv-test te doen. Tot mijn afgrijzen was die positief. Een grote schok.”
“Ik weet al sinds mijn negende dat ik op jongens val. Daar werd ik mee gepest. Ik had geen leven op de middelbare school. Het werd elk jaar erger. Daarom ben ik eerder aan mijn studie begonnen. Dat kan in Oekraïne. Dat ging op zich goed. Maar toen kwam dus die uitslag: hiv-positief. Mijn wereld stortte in. Ik dacht: Ik kan niet werken, geen gezin stichten. En dat laatste wil ik echt heel graag. Ik zat erg in de put."
"Homo zijn en hiv hebben is in Oekraïne levensgevaarlijk. Daarom heb ik niemand verteld over de testuitslag, behalve een goede vriendin. Maar zij vertelde het door. Al snel wist iedereen op de universiteit dat ik hiv heb. Zo vroeg mijn mentor in mijn studiegroep openlijk met wie ik seks had gehad. Hij stelde voor om iedereen een hiv-test te laten ondergaan. Ik rende huilend naar buiten. Ook vertelde een van mijn docenten het aan mijn moeder. Ze belde me en zei: 'De leraar zegt dat je hiv hebt.' Mijn moeder was in shock. Ik ontkende het en zei dat het een vergissing was."
"Ik was eenzaam en kon me niet meer op mijn studie concentreren. Een zelfhulpgroep van mensen met hiv bleek mijn redding, ik was niet meer alleen. Ook de directeur van de universiteit besloot me te helpen, uit medemenselijkheid. Hij liet me een valse hiv-test meenemen waaruit 'bleek' dat ik geen hiv had. En iemand van mijn zelfhulpgroep kwam naar de universiteit. Hij deed net alsof hij mijn oom was en hield iedereen voor dat ik heus geen hiv heb. Ik wilde niet liegen, maar het was de enige manier om mijn tijd op de universiteit dragelijk te maken. Dat doet nog steeds pijn."
"Uiteindelijk heeft het een jaar geduurd voordat ik accepteerde dat ik hiv had. Inmiddels heb ik ook aan mijn moeder bekend dat ik hiv heb. Ze steunt me. Ik zou graag open zijn over mijn hiv. Maar mijn moeder heeft me met tranen in haar ogen gevraagd om dat niet te doen, uit angst voor de gevolgen. Dat respecteer ik, maar ik vind het wel moeilijk. Gelukkig kan ik wel open zijn bij mijn steungroep. Dat maakt het verschil. Het gaat, mede dankzij hen, nu goed met me."
"Ik weet als geen ander hoe het voelt om gediscrimineerd te worden."
"Ik ben door alle gebeurtenissen bewuster gaan nadenken over mijn leven. Ik weet als geen ander hoe het voelt om gediscrimineerd te worden. Daarom werk ik al een tijdje als vrijwilliger bij jeugdkampen voor kinderen met hiv. Ik leer ze daar dat ze de wereld kunnen veranderen, dat ze het stigma kunnen verslaan. Ik hou van werken met kinderen. Daarom volg ik nu ook een bachelor klinische psychologie. Ik droom ook nog altijd van een gezin. En dat komt goed. Ik heb met mijn beste vriendin afgesproken dat als we over een tijdje geen partners hebben, we er samen voor gaan."
Voor mensen zoals Nicolay financieren wij speciale zelfhulpgroepen, hiv-voorlichtingen en homovriendelijke zorg. En dat is hard nodig in Oost-Europa. Door de toenemende homofobie worden deze mannen extra hard getroffen door hiv en krijgen ze anders niet de medische zorg die ze in leven houdt.
Door stigma, discriminatie en wetgeving krijgen mannen die seks hebben met mannen vaak niet de zorg die ze nodig hebben. Wij vinden dat iedereen recht heeft op goede zorg en levensreddende medicijnen. Jij toch ook? Help mee met een donatie!
