De baby gaat van hand tot hand. Hij is vijf maanden oud en in goede gezondheid. Zijn moeder heeft hem de namen van achtereenvolgens haar beste vriend, haar geheime liefde, zijn echte vader en zijn vader voor de wet gegeven: Muhammed Marcellino Lee Buddiman.
Sekswerkers
Ik spreek met sekswerkers in Jakarta. We zitten met z’n allen op de grond van het opvanghuis, in één van de armste wijken van de stad. Buiten steken de bananenbomen groen af tegen de blauwe lucht, racen de brommertjes rakelings langs het gebouwtje en raast om de vijf minuten een trein voorbij waardoor we elkaar nauwelijks verstaan.
Verstaan is sowieso een punt want bijna niemand spreekt voldoende Engels. Maar dat geeft niet; er is een gevoel van saamhorigheid en onze gids vertaalt gewillig van en naar het Bahasa Indonesisch. Zo ontdek ik hier het werk van onze partner OPSI, een organisatie van en voor sekswerkers.
Anders
In Indonesië heeft bijna een derde van de sekswerkers hiv en sinds de regering alle bordelen heeft gesloten is het er voor sekswerkers niet beter op geworden.
De meeste komen oorspronkelijk van buiten Jakarta en zijn hun familie ontvlucht omdat ze anders waren. Anders want homo, anders want transgender, anders want ongetrouwd en zwanger. In Jakarta verdienen ze hun geld met sekswerk, krijgen vaak te maken met geweld en met lastige onderhandelingen over condoomgebruik. Hier bij OPSI hebben ze een nieuwe familie gevonden. Zo voelt het ook als we praten en met elkaar eten.
Hiv en zwanger
De moeder van de baby, Sara, wist eerst niet dat ze hiv had. Omdat ze zwanger was ging ze naar een kliniek waar ze positief testte op hiv en vervolgens weg werd gestuurd. De kliniek wilde haar niet behandelen. OPSI heeft haar geholpen om een kliniek te vinden waar ze wel welkom was. Ze kreeg hiv-medicatie voor haar eigen welzijn en dat van de aanstaande baby. Nadat de baby geboren was met een keizersnede (in Indonesië worden alle baby’s van hiv-positieve moeders met en keizersnede geboren omdat dat de kans van overdracht van hiv verder zou verkleinen) moest Sara nog een tijdje in het ziekenhuis blijven.
Verstoten
Ze had haar hiv-medicatie wel nodig en vroeg daarom haar vader om naar de apotheek te gaan. Zo kwam hij en dus haar hele familie erachter dat Sara hiv-positief is. De familie heeft haar meteen verstoten. Ze mocht zelfs niets meer aanraken in hun huis uit angst voor een infectie. De onwetendheid en het taboe op hiv is hier groot.
Ontroerend
Sara vertelt haar verhaal verrassend genoeg op een feitelijke manier, blijmoedig bijna. ‘Zo is het leven, ik heb werk, ik heb een gezond kind en we zijn liefdevol opgenomen in deze grote nieuwe familie’.
In een land dat in toenemende mate repressief is, waardoor hiv onder andere toeneemt, vind ik de veilige haven van het OPSI-opvanghuis een ontroerend voorbeeld van medemenselijkheid en doorzettingsvermogen.
-Louise
