Hi! Mijn naam is Barbara Kemigisa, ik ben een 29-jarige vrouw uit Oeganda. En ik ben hiv-positief. Ik heb veel dingen meegemaakt, waar veel jongeren in mijn omgeving ook tegenaan lopen. Van mijn zesde tot mijn elfde ben ik seksueel misbruikt door mijn ooms. Hierdoor wist ik niet beter dan dat onveilige seks normaal is.
Ik raakte verslaafd aan deze vorm van liefde: als tiener had ik meerdere vriendjes. Ik begon met roken en dronk te veel alcohol. Mijn vader snapte niet wat er gaande was, we kregen hierdoor ruzie en groeiden uit elkaar. Dit maakte dat ik op de straat ben gaan leven in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Ik raakte zwanger en werd tijdens mijn zwangerschap getest op hiv. De uitslag: ik ben hiv-positief.
Als hiv-positieve moeder kan je het virus doorgeven aan je kindje tijdens de zwangerschap of daarna via borstmelk. Mijn dochter heeft zo ook hiv gekregen: tijdens de periode dat ik op straat leefde kon ik geen flesvoeding voor haar veroorloven. Het doet me nog altijd pijn dat ik haar niet heb kunnen beschermen tegen het virus. Ik kon niet anders; de vader van mijn dochter verliet me, ik moest mezelf maar zien te redden.
Deze tijd ligt achter me. Ik wilde niet langer bitter en hopeloos zijn. Ik besloot mijn hiv-status te accepteren en een nieuwe start te maken om zo een verschil te maken in mijn omgeving. Op mijn 22e sloot ik me aan bij het Instituut voor Seksueel Overdraagbare Aandoeningen. Dit gaf me de kans om andere jongeren met hiv te ontmoeten die het ook moeilijk hadden met het accepteren van hun hiv-status.
Door mijn positieve houding kwamen veel jongeren naar mij toe om hun verhaal met mij te bespreken. Het Instituut koos mij uit om als ‘peer educator’ te worden opgeleid. Dat wil zeggen dat ik andere jongeren voorlichting geef over hiv en aids. Ik moedig ze aan om zich te laten testen en leg ze uit waar je wel en geen hiv van kan krijgen. Mijn werkzaamheden hebben er voor gezorgd dat ik in 2011 de Young Achievers Award won voor mijn inzet. Momenteel werk ik als activist bij ICWEA, een organisatie voor vrouwen met hiv. Ik zet me bij hen in voor de seksuele en reproductieve gezondheidsrechten van jonge vrouwen. Een lastige term, maar simpel gezegd houdt het in dat iedereen recht heeft op prettige en veilige seks. En dat is nog niet zo makkelijk, gezien er in mijn land — maar ook in veel andere Afrikaanse landen — een taboe rust op seksualiteit onder jongeren.
Mijn verloofde ontmoette ik vorig jaar in de zomer. Hij is de eigenaar van een kleine bibliotheek en maakt regelmatig korte films. Ik ging daarheen om films te lenen en keek ze soms ook daar ter plekke. Ik raadde hem aan om een van onze evenementen over hiv te filmen. We werden goede vrienden en gingen steeds vaker met elkaar om. Hij wist al vrij snel dat ik hiv-positief ben; het moment dat je mijn huis binnen komt is dat nogal duidelijk. Ik heb elke publicatie over mezelf aan de muur gehangen. En die gaan bijna altijd over mijn hiv-status. Hij zag mijn medicijnen en ik heb het hem toen verder uitgelegd. Gelukkig veranderde dit niet zijn gevoel voor mij. Ik nam hem mee naar het ziekenhuis, waar een arts meer heeft verteld over discordantie, zoals dat dan heet. Hij heeft namelijk geen hiv en ik wel. Het maakte voor hem nog steeds geen verschil; na drie maanden heeft hij mij ten huwelijk gevraagd.
