Gerard: ”De jaren 80 lijkt lang geleden, maar dat is het niet. Wel zag de wereld er toen heel anders uit. Het was de tijd van de aidscrisis. Er was een ziekte waarover niemand iets wist, ze hadden het zelfs over een nieuw soort pest. Niemand wist waar je aids van kon krijgen. Het kon van alles zijn. Er was blinde paniek. Aidsfonds was een reddingsboei. Het was één van de partijen die daadwerkelijk actie ondernam. Dat is de reden dat ik donateur ben geworden. Mede dankzij Aidsfonds was de paniek in Nederland tamelijk snel onder controle, vergeleken met de rest van de wereld.”

Als je ouder wordt, ga je nadenken over welke dingen belangrijk waren én zijn in je leven.  Dingen die je een duwtje in de rug wilt geven. Voor mij is Aidsfonds er daar één van. Aids houdt niet op bij landsgrenzen. En ik vind: de aidsbestrijding steunen doe je niet voor één jaar, maar voor de rest van je leven. Als ik nu terugkijk en zie wat er bereikt is, denk ik: zo’n goede investering heb ik nog nooit gedaan. Maar we zijn er nog niet. Aids is nog steeds een heel groot probleem. Daarom blijf ik Aidsfonds steunen. Dat hiv niet langer een dodelijke ziekte is, is een enorme overwinning. Genezing is de laatste stap. Dat is ook de reden dat ik Aidsfonds heb opgenomen in mijn testament. Ik wil geen half werk afleveren.”