Dikeledi - de betekenis van haar naam is ‘tranen’. In de nacht dat ze werd geboren, overleed haar opa. Tranen van vreugde waren er en tranen van verdriet. Eind jaren 90 werkte ik samen met Dikeledi in een revalidatiecentrum in Botswana. We raakten bevriend. Ik was onder de indruk van haar kennis, professionaliteit en counselingsvaardigheden. Ze stond ook mensen met aids bij. Botswana was zwaar getroffen door de aids-epidemie. Medicijnen waren voorhanden, maar het taboe op de ziekte was levensgroot. ‘This disease’ werd het genoemd.

Na drie jaar keerde ik terug naar Nederland, maar we hielden contact. Op een gegeven moment hoorde ik dat ze veel ziek was. Een oud-collega vertelde me dat ze aids had. In de brieven die we elkaar nog schreven, probeerde ik een opening te scheppen om het erover te hebben. Als antwoord kreeg ik steevast terug: “I will be okay, don’t worry”. Totdat ik werd gebeld dat Dikeledi was overleden, 37 jaar oud. Ik huilde om haar – tranen van verdriet. Om het gemis, om de eenzaamheid die ze gevoeld moet hebben tijdens haar ziekte. Om het taboe dat niet doorbroken kon worden. En ja, ik huilde ook tranen van vreugde. Om haar gekend te mogen hebben. Om het mij wegwijs maken in een cultuur die ik niet kende. Om de vriendschap die we hadden.

Petra Boekestein - donateur